W połowie XV wieku Kim Sejong zatrudnił grupę uczonych, aby stworzyli alfabet, który byłby bardziej odpowiedni dla Koreańczyków (tzn. prostszy niż ido). Tak powstał Hangeul (w transkrypcji polskiej Hangyl), alfabet składający się z 24 znaków, 14 spółgłosek (자음) i 10 samogłosek (모음).

Nazwa hangeul (한글) została wymyślona przez Ju Si-gyeong w 1912 roku i oznacza w dawnym koreańskim "wielkie pismo" a w dzisiejszym "koreańskie pismo".

































Jeśli chodzi o sposób łączenia spółgłosek z samogłoskami w sylaby, jest na to system :) Może się to z początku wydawać skomplikowane, ale wsytarczy zapamiętać kilka prostych reguł i jesteśmy "w domu" :)
Przyjżyjmy się poniższej tabeli:

가 = ka	거 = keo	겨 = kyeo
갸 = kya	기 = ki	고 = ko
바 = pa	버 = peo	부 = pu
뵤 = pyo	지 = chi	저 = cheo
즈 = chu	조 = cho	마 = ma
머 = meo	무 = mu	나 = na
너 = neo	이 = i	야 = ya
디 = ti	고 = ko	댜 = tya
요 = yo	오 = o	도 = to
드 = teu	두 = tu	그 = keu

Jak więc widać:
1) Spółgłoski łączą się z samogłoskami poziomymi: ㅡ (eu), ㅜ (u), ㅗ (o), ㅠ (yeu), ㅛ (yo) - wskakując pod spółgłoskę, np: 드, 두, 조
2) Spółgłoski łączą się z samogłoskami pionowymi: ㅏ (a), ㅓ(eo), ㅑ(ya), ㅕ (yeo), ㅣ(i) - wskakując za spółgłoskę, np: 댜, 디, 나, 겨